Linneke is een onmiskenbare verschijning op het veld en langs de lijn. Hardwerkend, goedlachs, boordevol energie en al vanaf haar jeugd een rugbyster in hart en nieren.
​
​Ze begon bij RC OCTOPUS toen ze acht was. Op haar twaalfde begon ze aan de RAZ; in het jaar dat we inmiddels wel een gouden lichting kunnen noemen. Naast clubrugby speelde ze voor Nederland U16 en U18. Op haar achttiende is ze bij een schoolteam van Worthing College gaan rugbyen.

Omdat ze toch in Engeland was, wilde ze meteen testen op welk niveau ze kon rugbyen. Ze ging meetrainen met de HARLEQUINS en mocht gelijk blijven. Ze heeft met haar team in dat jaar de dubbel gewonnen: de Poule en de Cup.

" Als je de kans krijgt om in het buitenland te spelen, ga ervoor.
​Het is een ervaring die niemand je ooit meer afneemt en je leert er super veel van!

​Na dat jaar bij de Harlequins hebben ze haar gevraagd om te blijven en daar in een huis met andere Harlequins dames te wonen. Na veel wikken en wegen heeft ze daarop nee gezegd. Ze miste het leven in Nederland te veel. Nu speelt ze lekker thuis op clubniveau. Daar wordt ze toch het gelukkigst van. De Dames van Octopus clusteren met de Dames van The Dukes.

Hoe ben je als kind met de sport (rugby) in contact gekomen?

Als kind ben ik vroeg begonnen met rugby. Mijn vader rugbyde al een tijdje en nam me vaak mee naar RC Octopus. Als ik het me goed herinner begon ik als eerste meisje bij de Benjamins. Er waren toen nog geen meisjes bij Octopus. Ik heb altijd heel veel verschillende soorten sporten gedaan. Ik heb bijvoorbeeld ook even gevoetbald, maar daar was ik veel te lomp voor. 

​De tekst gaat verder onder de foto

Op je twaalfde ging je naar de RAZ. Wat was je drijfveer?

Toen ik 12 jaar was ging ik naar de RAZ. Ik wilde dit heel graag en had heel erg mijn best gedaan om hoog genoeg te scoren op de citotoets zodat ik naar vmbo-t kon. Ik wilde graag beter worden en vond het leuk om iets anders te doen dan de andere kinderen op mijn school.

" Ik denk dat ik er erg veel voordeel uit heb gehaald dat ik tot mijn 16de bij de jongens heb gespeeld. Dit gaat er een stuk harder aan toe, en van de jongens kun je erg veel leren"

Tijdens je opleiding aan de RAZ heb je een mooie rugby-cv opgebouwd met plekken in de U16 en de U18 van Nederland. Was de selectie zwaar?

Voor mij zijn de selecties altijd wel zwaar geweest. Ik vind mezelf vaak niet goed genoeg en word naast heel goede spelers erg onzeker op het veld. Daarnaast vind ik heel veel dingen erg leuk. Waar anderen zich volledig focussen op het rugby, vind ik het moeilijk om me alleen te geven voor rugby. Je kan er bijvoorbeeld moeilijk naast werken en je bent veel onderweg.

Na je de middelbare school vertrok je naar Engeland. Waardoor besloot je naar Engeland te gaan?

Ik heb altijd al erg een drang gehad om naar het buitenland te gaan. Toen dit op mijn pad kwam hoefde ik niet lang te twijfelen. Papa en mama supportten me en zo ging ik naar Engeland.
Ik kwam in een schoolteam terecht en speelde daarmee elke woensdag tegen andere schoolteams. We trainden hier elke dag erg hard voor en dat was te zien, want we wonnen erg veel. Dat was supermotiverend.

Eenmaal daar kwam je bij de Harlequins terecht. Was het niveauverschil met Nederlandse damesteams erg groot?

Voetbal in Nederland is net als Rugby in Engeland. Bijna iedereen kent het en beoefent het. Daardoor is de concurentie ook erg groot. Vrouwenrugby is daar betaald, dus de vrouwen maken er tijd voor om te trainen.
Wel gaan meisjes in Engeland al vanaf hun tiende bij een meisjesteam. Ik denk dat ik er erg veel voordeel uit heb gehaald dat ik tot mijn 16de bij de jongens heb gespeeld. Dit gaat er een stuk harder aan toe, en van de jongens kun je erg veel leren.

De tekst gaat verder onder de foto.

Merkte je ook veel verschillen in rugbycultuur?​

Van de rugbycultuur heb ik niet super veel mee gekregen. Bij het schoolteam waar ik speelde, waren we nog heel jong en kwamen we niet op clubs maar op scholen. Bij Harlequins trainde ik met topsporters, dat was altijd trainen, eten en naar huis. Dat vond ik wel erg jammer.

Na terugkomst kwam je in het Nederlands Damesteam terecht. Wat waren daarvan de hoogtepunten?

In Nederland heb ik nog voor het Nederlands dames team gespeeld. Dat jaar zijn we nog naar het EK in Belgie geweest. We hebben helaas in de finale tegen Spanje verloren.

De tekst gaat verder onder de foto

Nu speel je weer op clubniveau. Een stap terug of merk je dat damesrugby steeds groter wordt en dat daardoor het niveau ook hoger wordt?

Het niveauverschil in damesteams blijft erg groot. In ons team zitten zowel internationale spelers als dames die net een jaar rugbyen. Ik denk dat we ons er te veel op focussen de nieuwe dames beter te maken, waardoor de dames met veel ervaring niet veel nieuws meer leren. Ik vind dat niet erg en wil graag iedereen helpen met rugby. Ik denk wel dat als er nog meer dames zouden rugbyen dat je teams op niveau kan maken waardoor iedereen beter wordt.

Voor Corona stonden we met 45 dames op de training. Dit zijn er aanzienlijk minder geworden. We hopen dat iedereen weer helemaal terug komt, zodat we lekker het seizoen kunnen starten.

Wat onderscheidt RAZ trainingen van clubtrainingen? Wat is het belangrijkste dat je op de RAZ hebt geleerd?

Op de RAZ moet je heel veel trainen. Als je maar genoeg met een bal loopt, word je zeker beter. De trainingen op de RAZ waren heel divers en heb er veel voordeel en plezier uit gehaald.

Heb je nog adviezen voor RAZ’ers die graag in je voetsporen zouden willen treden?

Als je de kans krijgt om in het buitenland te spelen, ga ervoor. Het is een ervaring die niemand je ooit meer afneemt en je leert er super veel van.