Lisa was 10 toen ze begon met rugbyen. Ze is op haar 13e van school gewisseld om naar de RAZ te kunnen, en ze was 14 toen ze voor het eerst naar Amsterdam ging om mee te trainen met NL Dames 7’s. Ze is twee keer naar het EK geweest met de U18.
​
Nu is Lisa captain en team manager van The Dukes Dames en heeft mee mogen bouwen aan een heel tof dames team. Vlak voor Corona heeft ze nog een keer een gooi gedaan naar het NL 15’s team, maar vanwege school en werk kon ze dit niet doorzetten.

Lisa, wat fijn dat we je mogen interviewen!

Je bent als zijinstromer op de RAZ gekomen. Wat was je motivatie om naar de RAZ te gaan?

Ik vond het simpelweg geweldig om te rugbyen en wilde zo goed mogelijk worden. Ik had nog niet perse een doel voor ogen; dat kwam later. Toen ik besloot om naar de RAZ te gaan deed ik dat enkel omdat ik me niks leukers kon bedenken dan elke dag met rugby bezig zijn. Later ontstond de droom om ooit naar de Olympische Spelen te mogen. Dat zou misschien wel dit jaar mogelijk zijn geweest, maar dat is allemaal net even anders gelopen...

Op je 14e ging je al naar Amsterdam om mee te trainen met de dames. Hoe kwam je daar terecht?

Op een van de Regio Rugby Dagen (voorheen RTC, red.) in Amsterdam werd ik gescout door Sascha Werlich,. Zij was destijds de coach van het Development Team van het 7’s programma. Ze heeft mij gevraagd of ik eens mee wilde komen doen bij een van hun trainingen en toen is het balletje gaan rollen. Ik ben eigenlijk via de RAZ in aanraking gekomen met het 7's programma. 

Behoorlijk tijdrovend voor een 14-jarige. Hoe combineerde je school, RAZ, clubtraining, het reizen en je huiswerk?

Veel hulp van mijn ouders en mijn moeder in het bijzonder. Zij, afgewisseld door andere ouders, reed elke keer op en neer met mij en de andere meiden naar Amsterdam. Zij zorgde voor alle ‘randzaken’ zodat ik mij volledig kon focussen op het rugby. Qua school had ik het geluk dat ik makkelijk leer en dus mijn huiswerk in de les vaak al af had en niet veel tijd nodig had voor het leren voor toetsen.  Wel betekende dit alles dat ik niet zo vaak naar een feestje ging of met vrienden af kon spreken. Ik heb veel ingeleverd op sociaal vlak zodat ik volop kon rugbyen. In de eerste paar jaar had ik daar geen moeite mee, maar naarmate ik ouder werd vond ik dit soms lastiger worden. Ik wilde ook wel eens naar een feestje, of zomaar spontaan plannen maken. Door mijn drukke trainingsschema ging dit eigenlijk niet. Dit is met momenten dan ook heel lastig geweest, maar daar tegenover stonden heel gave dingen, zoals toernooien in het buitenland en een trainingsstage in Australië. Ik heb ontzettend veel gezien, gedaan en meegemaakt door het rugby. Dat maakte het de moeite waard. Uiteindelijk brak het me wel op dat ik zoveel tijd moest steken in het trainen en dat zoveel andere dingen daarvoor moesten wijken. Op mijn 18e raakte ik overtraind en besloot ik te stoppen met het rugbyen op dat niveau. Ik had behoefte aan een ander leven, “vrij” zijn en ik kon het niet meer opbrengen om alles steeds af te stemmen op het rugby. 

"Geniet. Geniet van alle mooie momenten die je dankzij het rugby mee mag maken. Het zal met tijden zwaar zijn en je zal meer dan eens andere dingen links moeten laten liggen om je rugbydroom te verwezenlijken. Maar aan het eind van de rit zul je alleen spijt hebben van de kansen die je aan je voorbij hebt laten gaan en niet van de dingen die je wél hebt gedaan.

Al snel mocht je mee naar je eerste buitenlandse toernooi. Kun je daar over vertellen?

Volgens mij was ik een jaar of 15 toen ik voor het eerst mee mocht naar een toernooi in het buitenland. Praag was het. Voordat er definitief besloten werd of ik mee mocht moest ik een sportmedische keuring doorstaan. Er werd gecheckt of ik het lichamelijk wel aan kon om tegen volwassenen te spelen. Gelukkig was ik al wat verder in mijn ontwikkeling en zag de sportarts geen belemmeringen op fysiek vlak voor mij om mee te mogen spelen. Dus daar ging ik dan! Samen met een of twee andere meiden van mijn leeftijd ging ik mee naar Praag. 

Deze ervaring is mij altijd bijgebleven. Het voelde allemaal zo professioneel, iets wat ik daarvoor nog nooit had meegemaakt. Alles werd voor ons geregeld; vervoer, eten, begeleiding door een fysio, een programma voor in de vrije momenten. Dat voelde destijds heel bijzonder. Het toernooi zelf was ook heel tof, en ik heb dat weekend ook echt lekker kunnen spelen. Hoewel ik de jongste was deed ik totaal niet onder voor de “oudere” dames. Ik heb daar voor het eerst kunnen laten zien wat ik in mijn mars had en dat beloofde nog veel goeds... 

Daarna volgde een periode van nog meer trainingen, wedstrijden en toernooien en werd je captain.

In de periode daarna heb ik heel veel getraind in Amsterdam. Ik ging drie keer per week op en neer en besteedde elk beetje vrije tijd dat ik had aan rugby. Er volgden nog een hoop wedstrijden en een paar kleine toernooien en op den duur werd er een U18 programma gestart. Er bleek meer talent rond te lopen in NL en dit talent wilden ze benutten. De groep in het U18 programma werd steeds iets groter en toen ik 17 jaar was, in 2014, mocht ik voor het eerst naar een officieel EK! ​

"Ik heb ontzettend veel gezien, gedaan en meegemaakt door het rugby. Dat maakte het de moeite waard.

En bovenop de eer om voor NL uit te mogen komen kozen de speelsters en coaches mij als captain. Een ervaring waar ik zo ontzettend veel van geleerd heb en zo dankbaar voor ben dat alle meiden zoveel vertrouwen in mij hadden. Dit allereerste EK, voor het eerst officieel als captain is denk ik wel de mooiste ervaring uit mijn rugbycarrière. Naast de trainingsstage die ik later mocht lopen in Australië want die was was ook wel heel gaaf. Het jaar daarop was er weer een EK, ook daar mocht ik heen als captain van het U18 7's Team. Een net zo'n grote eer maar de ervaring van mijn allereerste EK kon niet geëvenaard worden. Dat zal altijd een speciale gebeurtenis zijn voor mij. 

"En bovenop de eer om voor NL uit te mogen komen, kozen de speelsters en coaches mij als captain. Een ervaring waar ik zo ontzettend veel van heb geleerd en zo dankbaar voor ben dat alle meiden zoveel vertrouwen in mij hadden. 

Nu zet je je vooral in voor meiden- en damesrugby bij The Dukes en in  de regio. 
​Zie je veel verandering in aantallen?

Ja ik zie enorm veel verandering in aantallen. Toen ik begon met rugby was het aantal meiden op de club op één hand te tellen.

Op dit moment is het niet meer dan normaal dat er in elk “jongens”team ook een meisje speelt. Nog steeds delven de vrouwen en meisjes qua aantallen het onderspit in het rugby, maar inmiddels hebben we wel laten zien dat we rugbytechnisch echt niet onderdoen voor een hoop mannen en jongens.

Het is zo ontzettend tof om te zien hoe het vrouwenrugby groeit en hoe de jonge meiden steeds meer kansen krijgen. Ik hoop dat deze lijn doorzet en dat er een moment komt dat het vrouwenrugby evenveel aandacht krijgt als het mannenrugby. 

Wat wil jij onze ambitueuze RAZ’ers meegeven?

Geniet. Geniet van alle mooie momenten die je dankzij het rugby mee mag maken. Het zal met tijden zwaar zijn en je zal meer dan eens andere dingen links moeten laten liggen om je rugby droom te verwezenlijken, maar aan het eind van de rit zul je alleen spijt hebben van de kansen die je aan je voorbij hebt laten gaan en niet van de dingen die je wél hebt gedaan.

En daarnaast is het oke als je rugbydroom in de loop der tijd verandert. Mijn droom is nu niet meer zélf op de Olympische Spelen te staan, maar wel dat er een moment komt dat het Nederlands vrouwenteam daar staat. En ik hoop daar aan mee te kunnen bouwen door zoveel mogelijk jonge meiden enthousiast te maken voor rugby en te laten zien wat voor een toffe sport het toch is. 

Wat wil je de RAZ meiden meegeven?

Laat je nooit uit het veld slaan of demotiveren door bepaalde verwachtingen of aannames van anderen, laat je niet demotiveren doordat je een van de “weinige” meiden uit je team of trainingsgroep bent maar zie het als een kans om heel veel te leren van de (niet altijd 😉) net wat snellere of sterkere jongens om je heen.

"... ik hoop daar aan mee te kunnen bouwen door zoveel mogelijk jonge meiden enthousiast te maken voor rugby en te laten zien wat voor een toffe sport het toch is. 

Er ligt nog veel in het verschiet voor het vrouwenrugby in Nederland! ​